Zaman zaman hepimiz yaparız.

Elimizde kumanda, karşımızda televizyon, akşam yorgunluğu atıyoruz.

Bende öyle yapıyordum.

Kanalları değişirken, kolları kartal kanadı gibi açılmış bir delikanlı.

Durdum o kanalda.

Evet işte o.

Şamili oynuyordu, bizim Şamil, Kafkas kartalı Şamil.

Derken, sahnede oynayan genç televizyon ekranından çıkmış, Karsta gezinmeye başlamıştı.

Ayakları deli bir tayın toynakları kadar sağlam, omuzları yeleleri kabarmış bir Kurt gibi muhteşemdi.

O kartal süzülüşüyle Kağızman’dan Digor’a kardeşlik türküleri söyleyerek gidiyordu.

Hıfsı’nın selamını omuzlamış, eski fayton pazarında, âşıklar kahvesinde yarenlere iletmişti.

Enerjisi o kadar çok, heyecanı o kadar fazlaydı ki, bir sıcak çay içmeden ayrıldı.

Şenlik babaya uğramalıydı, ondan selam almalı, selamı yaymalıydı.

Cilavuzda bir tas soğuk su, Akyaka’ya sevgi dolu bir merhaba, Arpaçay’da bir kase ayran.

Şenlik babanın kabrinde Fatiha.

Selimi ziyaret ve Sarıkamış şehitlerine hürmet.

Ve yanında, bir kuğu zarafetinde genç kız.

Tarihimi yaşatmaktalar, tarihe mi meydan okumaktalar varın siz söyleyin.

Derken Kars kalesinde finale doğru gelmekte.

Kartal kanatlarının birisi Iğdır’a uzanmakta, Ardahan’ı kavramakta diğeri.

Dualar Nahçvan’a, selamlar Ahıskaya taşınmakta.

Bir televizyonun ekranında tarih yaşanmakta, tarihe meydan okunmakta.

Derken resital biter, gençler televizyon ekranına yeniden girerler fakat ben Karsta gezinmeye devam ederim.

Hani şarkıda derya “bana her şey seni hatırlatıyor” işte oyle.

Bu günümde Kars her günümde Kars.

Gel de bu şehri sevme.