Çevrenizde gördüğünüz her 50 çocuktan biri, otizmli. Otizmli ne demek, biliyor musunuz?

Otizm, çok geniş bir yelpaze. Tek bir semptomu ya da tek bir tanımı yok. Eskiden çok nadir görülen bir durum iken, şimdi oldukça sık rastlanan bir faklılık olarak karşımıza çıkıyor.

Otizm, bir hastalık değil, bir durum. Genellikle sosyal sorunları olmaktadır bu insanların. Sosyal toplumda yüksek stres yaşıyor ve toplum içinde ilişkilerde zorlanıyorlar. Bazıları konuşma sorunları yaşıyor, bazıları motor becerilerinde geri kalıyor, bazıları gelişim basamaklarını tırmanamayıp küçük yaşta gibi davranıyor, bazıları ise tamamen içine kapanıp dünya ile ilişkisini kesiyor. ‘Bazıları’ diyoruz, çünkü bir otizmli birey için geçerli olan durum, diğeri için geçersiz oluyor.

Zorlanıyor, otizmli bireyler. Başkalarının kolaylıkla, doğal olarak öğrenip yaşadığı becerileri öğrenemiyorlar. Her şeyi tek tek öğretmek gerekiyor bazen. Ufak parçalara bölüp, adım adım.

Bazıları, çok zeki oluyor. Bazıları ise zekâ geriliği yaşıyor. Zeki olanlar, nispeten toplumda yer edinip hayatlarını devam ettirebiliyor. Bazıları ise ömür boyu ‘engelli’ olarak yaşayıp başkalarının yardımına muhtaç olabiliyor.

Eğitim ile çok büyük yollar alınıyor, otizmde. ‘Normal’, eğer bir toplumun belirlediği bir seviye ise, normale yaklaşan çok oluyor, hatta tanısını kaybeden. Son yıllarda yapılan araştırmalar ile artık biyomedikal tedaviler de uygulanıyor otizmlilere. Kazein ve glutensiz diyet, vitamin takviyeleri, ağır metal temizlikleri, gibi. Temiz ve sağlıklı bir vücudun, eğitimden kazancı da büyük oluyor.

Otizm, suiistimale çok açık bir durum. Akbaba gibi, ufacık bir umut için tüm varlığını vermeye hazır olan anne babaların üstüne üşüşüyor bazıları. Umut satıp karşılığında hüsran veriyorlar. Bazıları ise, adamış oluyor kendini bu çocuklara. Hiçbir karşılık beklemeden savaşıyor anne baba ile birlikte. Seçici olmak gerekiyor, otizmle savaşta. Yoksa, hüsran, kaçınılmaz son olabiliyor.

Otizm annesi olmak, zordur.

Hayatı daha iyi tanır, otizm annesi. Kısacık bir ‘anne’ kelimesiyle mutlu olabilmeyi çok iyi bilir. Özenir, çocuklarıyla uzun diyaloglar yapan annelere. Kıskanmaz, dua eder her anne için, her çocuk için. Çok iyi bilir, değerini, her atılan adımın, her söylenen kelimenin, hatta göz göre gelinen o bir anın.

Kızar, tipik insanlara. Sudan sebeplerle hayatı kendine dert edinenlere. Çocuğu her açıdan ‘mükemmel’ olan o annelerin şikâyetlerine. Otizm annesi çok iyi bilir ki, o gelişim taşlarını, yardım olmadan atlayabilmek aslında bir mucizedir. Her gün o mucizeyi yaşayıp da farkında olmayan annelere çok kızar.

Zordur, otizm annesi olmak. Fedakârlığın en üst kademesidir. Tek bir kelimeye, tek bir gülümsemeye, tek bir göz göze bakışmaya, bir ömür feda edilir. Sevgiyi doya doya yaşamayı iyi bilir o anne.

Gerçek umutsuzluğu iyi tanır, umudu da.

Işığın orada olduğunu bilir...

Son olarak, otizmi yaşamayanlara küçük bir tavsiye.

Çocuklarınızın o ‘normal’ gelişimlerinin değerini bilin, şikâyet etmeyin. Bu tarafta olmamanızın, sizin sadece daha şanslı olmanız ile alakalı olduğunu unutmayın. Bir çeşit piyango bu kar dağına göre geliyor. Eğer çevrenizde, otizmi yaşayan bir dostunuz, akrabanız, sevdiğiniz var ise, yapmanız gereken tek şey, onların yanında olmak. Bazen, bir otizm annesine verebileceğiniz en güzel hediye, çocuğuna bir saatlik bakıcılık edip, annenin serbest bir saat geçirmesini sağlamak olabilir. Sizin hoyratça kullandığınız o bir saate, o anne öylesine muhtaç ki... Çocuklarınızı otizmli çocuklarla tanıştırın ve oynamalarına izin verin. Oyun terapisi, otizmli çocukların öğrenmeleri için çok gerekli. Gelişimi tipik olan bir çocuğun, otizmli çocuğa verebileceği o kadar çok şey var ki. Şikayet etmeyin. Okulunuzda, çocuğunuza farklı davranan bir başka çocuk var ise, iyi niyetle yaklaşın, onu anlamaya çalışın. Otizmli bireyleri topluma kazandırın, dışlamayın.

Otizmi farkına varın...